De berg op met Sara!

Een croissant voor Sara: Check.
Sneakers & korte broek: Check.
Water: Check.
Zonnebril: Check...

Sara en ik zijn er klaar voor! We gaan de berg Jeongbun beklimmen. Deze berg ligt zo'n veertig minuten bij Seoul vandaan. Sara is voor een werkreis in Seoul en ik, doorgewinterde backpacker, dacht dat het wel leuk zou zijn een theetje te doen met haar in Seoul. Zo gezegd zo gedaan. Nu is het tijd voor een hike. Dat is natuurlijk ook een leuk avontuur. Denken we....

In de metro zien we dat we veel gezelschap hebben. Veel Koreaanse competitie zullen we hebben tijdens onze klim. Horden Koreanen zijn vandaag op pad want het is Budda's verjaardag. Dat betekend dat iedereen vrij is. Het lijkt erop alsof ze allemaal de berg, die ook wij gaan trotseren, gaan beklimmen. Alhoeveel de gemiddelde leeftijd van de groepen koreanen 65+ is, voelen wij ons erg geïntimideerd. De (bejaarde) Koreanen lopen er namelijk zeer uitgerust bij. De hipste bergschoenen, wind dichte jacks en wandelstokken. Dan niet te vergeten de bijpassende zonneklep. Maar daar staan Sara & ik, gekleed in korte broek, all stars om de voeten en geen zonneklep... Waar het niet aan ontbreekt is een portie positieve energie, dus we gaan ervoor!

Omdat het de verjaardag is van Budda zijn er ceremonies in de verschillende tempels die we tegen komen. Ook kunnen we genieten van een traditionele pittige lunch. De lunch is gratis en het is gezellig met alle Koreanen rondom de tafel. Je bord en bestek moet je na afloop zelf afwassen. De klim is slechts 3,7 kilometer omhoog klauteren. Gaan al die oude mensen ook echt omhoog? We moeten het nog maar even zien op de top.
Het is afzien, klauteren over de stenen en op je passen letten met zoveel mensen om je heen. Na de lunch blijkt namelijk dat de laatste kilometer erg stijl is. We balanceren op de rotsen en na 200 meter zijn we kapot. Sara maakte zich eerder zorgen of we wel de juiste berg aan het beklimmen waren, nu geniet ze van elk uitzicht en begint ze bijna terug te krabbelen. Ik zeg haar dat dit niet mogelijk is want zij was degene die juist deze berg wilde beklimmen. We moeten doorzetten. Ik sprint vooruit met veel enthousiasme en de Koreanen beginnen ons aan te moedigen. We zijn namelijk wel een uitzondering. Twee westerse meisjes zonder uitrusting. We begrijpen inmiddels waarom de Koreanen wandelstokken hebben, je wilt geen vieze handen krijgen tijden het klimmen. Wij zijn niet vies van een beetje zand en groen dus grijpen de wortels van de bomen, indien nodig. Het wordt steeds stijler en het zweet gutst van ons voorhoofd. Het laatste stukje naar de top bereiken we door onszelf omhoog te trekken aan een stalen leuning. Uiteindelijk zijn we er, we hebben het gehaald. Net als de vele professioneel uitgeruste Koreaanse 65plussers. Ondanks het ontbreken van onze flashy outfit hebben we ons niet laten intimideren en dat lijken de sportievelingen te waarderen. Ze willen allemaal met ons op de foto! Een hele shoot hebben we waardoor Sara en ik snel weer afdalen naar de rustigere plekjes met schitterende uitzichten. We hebben genoten van de klim. Het voelt als een overwinning maar de voetjes hebben het zwaar. Ik besluit op blote voeten af te dalen en Sara op haar Birkenstocks. Wij kunnen dit, wij zijn de échte professionals! Wij hebben geen wandelstokken, windjacks en laat staan een zonneklep nodig om de top te bereiken. Onze jeugdigheid sleept ons er doorheen!

Na slenteren we terug naar de metro. Het contrast tussen de vredige bergen en de stad is groot. De geuren van verse inktvis doen je neusvleugels enerveren. Wij wagen ons er maar niet aan. Seoul kent een groot scala aan restaurants. In de middag hebben we lokaal gegeten dus nu kunnen we onszelf op westers eten trakteren. We vinden een gezellig restaurantje waarvan de manager in Nederland blijkt te zijn geweest. Hij zit vol verhalen, laat foto's zien en natuurlijk moeten wij ook weer met hem op de foto. Wij doen het maar al te graag. De Koreanen zijn namelijk schatten van mensen. Erg behulpzaam en zeer vriendelijk.

Helaas is het na twee gezellige dagen alweer tijd om afscheid te nemen. Het is fijn om een klein stukje van mijn reis te delen met een vriendin. We hebben veel gelachen en zelfs gehuild omdat we zo blij met elkaar zijn!
Het is al bijna aftellen voor mij maar niet voordat ik cultuur heb gesnoven in Japan.