Return to source!

Moederziel alleen arriveer ik in Loei, oftewel Luj. Anders begrijpt de Thase bevolking mij in het noord-oosten van Thailand niet. Het is half zeven 's ochtends als ik uit de nachtbus stap. Als enige westerling sta ik op het busstation. De gezelschapsreizen, lees: Reizen met Remco en mijn ouders, zijn tot einde gekomen. Om mijzelf te redderen, bij te tanken en eens flink na te denken wat de volgende bestemmingen van mijn reislustigheid zullen zijn, ga ik naar een eco retreat. Waar het eco retreat ligt? Ergens in Thailand, vlak bij Loei, dichtbij Purea en nog vijf kilometer bij Ban Koh Po vandaan. Ver weg van de toeristen en in het rurale gebied.  
Na een lange reis: motor taxi, bus, pick up en opnieuw een taxi arriveer ik uiteindelijk op het eco retreat Kailash Akara.

Eenmaal aangekomen krijg ik meteen een rondleiding. Het blijkt dat ik mijn behoeften op een compost wc moet doen. Vandaar het woord ECO, persoonlijk had ik de nadruk op retreat gelegd. Klein misverstand. De overigens Nederlandse manager David (met kaki broek en hoog opgetrokken sokken) voegt er nog aan toe dat ik zuinig moet zijn met het water. Er wordt gebruikt gemaakt van natuurlijke bronnen (regen water). Het geval was  tijdje terug de pond, waarin het regenwater wordt opgeslagen, leeg was. Het is dan het lang wachten op de regen!  
Tijdens de lunch maak ik kennis met Heather, maar ik mag haar ook Dea noemen. Dit is haar Yoga naam. Ook ontmoet ik Ralf maar ook hem mag ik net als Dea wel met zijn Yoga naam aanspreken, Anjanea.
Ik heb maar liefst meer dan 12 uur moeten reizen naar het Eco retreat centre. Ik begin even te twijfelen of dit het wel waard was. Onder de tien gasten die in het retreat verblijven is ook de Nederlandse Anouk. Ik vraag haar meteen wat haar yoga naam is. Ze barst in lachen uit en ze blijkt haar Hollandse nuchterheid nog niet te hebben verloren. Bij haar kan ik al snel mijn hart luchten over de opgetrokken sokken van de manager, de zweverige yoga namen en de losgeslagen mierenbende in onze gezamenlijke slaapkamer. Van die mieren komen we al snel af dankzij de geweldige Thaise medewerkers.

Het lijkt toch de goede kant op te gaan. Anouk en ik blijken allebei een liefde te hebben voor fietsen. De fietstochten zijn een uitdaging, heuvel op & heuvel af, waar moeten we alweer naar rechts? Over 22 kilometer pas, we zijn fanatiek dat blijkt. We blijken de beroemdheden in de naburige omgeving te worden. 'Buitenlanders' 'Buitenlanders' wordt er vaak naar ons geschreeuwd, dikwijls gaat dit met een vrolijke lach gepaard. Echter hebben we een paar vijanden op de weg. De honden, zodra zij ons in de smiezen krijgen blijken wij opeens nog sneller te kunnen fietsen. David (de manager) legt ons uit dat de meeste inwoners met een stok fietsen. Wij nemen dit advies graag te harte. De volgende fietsen tochten en wandeltochten zijn we bewapend met een stok. Toch geven we het fietsen niet op en drinken we vaak een drankje bij een lokaal winkeltje. Ik stel voor om eens bij te houden hoe snel we fietsen. Lachend grapt Anouk dat dit niet helemaal 'Zen' zou zijn want het gaat niet om doelen stellen of resultaten behalen tijdens onze fietstochten. We fietsen, om het fietsen, iedereen in het Eco retreat zou dit ruimhartig beamen. ;-)

Het eco retreat begint mij nog niet te vervelen. Het eten, dat veelal uit eigen tuin komt is heerlijk. Bijna elke ochtend beginnen we met een yoga les. Daarna vrijwilligerswerk in de vorm van tuinieren, geiten melken of die o zo verse compost wc legen. Het leven lijkt er niet rooskleuriger op te worden sinds papa & mama weer naar Nederland zijn vertrokken. Dat was vertoeven in fijne hotels, genieten van de botanische tuinen en elke dag weer een nieuw restaurantje. Nu zit ik in de eetzaal, ga ik om negen uur op bed en douche ik met koud water. Toch geeft het mij veel rust, veel ruimte en veel tijd. Tijd om te lezen, te schrijven en te genieten van de natuur. Het is geweldig om eens te mogen ervaren hoeveel wij van de natuur kunnen genieten. Hoe de cirkel telkens weer rond is. De geiten leven in de tuin, wij genieten van de verse melk. De etensresten worden aan de wormen gevoerd. De uitwerpselen van de wormen brengt vruchtbare probiotica voort om de planten te voeden. Ik zou nog tiental andere voorbeelden geven.
Zoals ik eerder benoemde is er elke ochtend yoga. Om half 7 's ochtends zingen we 'Om' om rust met ons inner zelf te vinden. We beginnen we met een kleine meditatie gevolgd door yoga oefeningen. De yoga oefening zijn zo rustig of wild als je ze zelf wilt maken. De aanwezige Amerikaan beweegt zich luid puffend en hijgend door de bewegingen heen. De rest van de groep is een stuk rustiger en moet het gehijg met ledenmaat aanhoren. Het gaat tenslotte om de adem, benadrukt de Amerikaan ons. Na de yoga hoor ik een opmerkelijke kreet uit één van de slaapzalen komen. 'Beng', 'beng' lijkt de dame te roepen. Een vorm van meditatie blijkt. Als ik later op de dag ook nog iemand met een belletje zie rond lopen over het terrein. Dit belletje doet de madame er aan herinneren dat ze terug moet naar de bron van haar energie, 'Return to source'. Nu begin ik even weer te twijfelen. Ik wordt er weer aan herinnerd dat het Eco Retreat ook veel imposante types aantrekt. Moet ik ook yoga naam krijgen om er bij te horen? Anouk verzekerd me dat ik het allemaal met korreltje zout mag nemen en we grappen dan ook vrolijk naar elkaar 'Return to source, Return to source'. Wij vinden ons 'source' (energie) op onze nuchtere Nederlandse manier: Op de fiets! Even weer in Thailand, even ontglippen aan het retreat centre en genieten van de glooiende heuvels en de zwaaiende locals. Wat een rust en kalmte ervaar ik! Het is genieten op het platteland van Thailand!

Na 3,5 weken heb ik het Eco Retreat verlaten en heb ik mijn reis vervolgd. Ik reis af naar Singapore om een vriendinnetje te bezoeken. Vanuit Singapore ben ik nieuwe plannetjes gaan smeden voor mijn volgende trip: Indonesië!